In de commissie economie van 26 januari stelde Lotte een vraag aan Minister Clerfayt over de steunmaatregelen die de Brusselse regering nog voorziet voor de cultuursector, die veel te lijden heeft onder de covidcrisis. Lees hier haar vraag.

Ik had gehoopt deze vraag niet opnieuw te moeten stellen.

Het overlegcomité op 23 december kwam met een onevenwichtig besluit dat de culturele sector onheus bejegende. Zo stelde ook de Raad van State. De sector was terecht furieus over het feit dat cultuur opnieuw als pasmunt werd gebruikt om horeca en winkels open te houden. De sector was de allereerste om te sluiten op 13 maart 2020 – op eigen initiatief nota bene. Ondanks dat ze altijd grote verantwoordelijkheidszin toonde, was het opnieuw de cultuursector die in het zand beet,  zonder degelijke argumentatie. Disproportioneel, zo oordeelde ook de Raad van State, en de beslissingen van het overlegcomité werden teruggedraaid. Een bedenkelijk schouwspel, dat nog maar eens een forse deuk veroorzaakte in het vertrouwen. 

De sector, dat zijn organisaties en individuele kunstenaars. Zij krijgen het opnieuw zeer hard te verduren. Opnieuw moesten zij voorstellingen en concerten afgelasten, opnieuw inplannen, met de onzekerheid dat ze dat waarschijnlijk nog een paar keer zullen moeten doen. Vele kunstenaars zagen ook hun geannuleerde concerten niet opnieuw ingepland, omdat veel organisaties het "zekere" boven het "onzekere" verkiezen.

Opnieuw verliezen duizenden kunstenaars inkomen, opnieuw lijkt hun harde werk van de voorbije maanden een maat voor niets te zijn geweest. Opnieuw moeten ze op zoek naar een alternatieve datum, een alternatieve plek, en dat terwijl de programmatie al volledig verzadigd is, het budget ontbreekt en de energie op is. De cultuursector is geen vat bier waar je de tap van open en dichtdraait. Een pauze zindert door in het hele organisatieproces. Afzetten doe je niet zonder risico.  

Eigenlijk zijn de nieuwe steunmaatregelen die we nu weer moeten gaan onderhandelen niet de sleutel, de steun die de sector nodig heeft is, hen steunen in hoe zij zélf het beleid gesteund hebben. Ze hebben mensen gegeven waar ze nood aan hebben. In veiligheid samen cultuur beleven. Voedsel voor de ziel, schoonheid en troost in deze harde tijden maar nu zijn ze op-de-chez-op. Het is de keer te veel.
De sector is tijdens deze crisis steeds solidair geweest, met elkaar en met andere sectoren. Cultuur is een verbindende sector. De sector heeft nood aan steun, oplossingen en perspectief. 

Daarom wil ik de volgende vragen stellen:

• Welke extra steun voorziet het Gewest voor organisaties en voor individuele artiesten? Het verderzetten van de huidige maatregelen reikt niet ver genoeg, want concerten organiseren voor hoogstens 200 mensen is voor heel weinig organisaties rendabel. Iedereen zit al maanden op zijn tandvlees en het huidige jojo-beleid heeft alleen nog maar meer kunstenaars en organisaties in een precaire situatie geduwd.
• Onzekerheid troef, dat is duidelijk. Dat zal zonder meer ook leiden tot een nieuwe duik in de ticketverkoop. Ook tijdens voorgaande golven werd gevraagd naar een oplossing voor dit probleem, en die oplossing is er tot nu toe niet gekomen. Hoe kan u vanuit het Gewest compenseren voor alle voorstellingen en concerten die geen plaats meer krijgen in de programmatie? Zullen er maatregelen genomen worden om het publiek te stimuleren toch te blijven deelnemen aan cultuur?
• Is er ook vanuit het Brussels Gewest overlegd met de sector? Staan er interministeriële vergaderingen voor cultuur gepland waarbij u betrokken bent? Er is vraag naar een langetermijnperspectief. Heeft u hiervoor een plan, en zo ja, hoe ziet dat plan er uit? Ook een nieuwe coronabarometer ligt op tafel, zult u dit meenemen in uw plan?

Het antwoord van de Minister is hier te lezen.